Uzun Bir Ağaç Gövdesi

   Sararmış menekşe yapraklarında saklıydı gece. Onları artık çok güçsüz oldukları için küçük bir sarsıntıda dalından teker teker koparan rüzgar bile pişmanlık duyuyordu. Etrafta çocuk sesleri bir yükseliyor bir alçalıyordu kararmaya başlayan gökyüzünün garantisinde. Sonra şehir oluyordu büsbütün karanlık, sevgi hiç kaybolmayacakmış gibi koynumuzdaydı bizim. 


   O masada hep akşam yemeği sofrası sonrası sohbetler yapıldı. Herkes ya ülkeyi kurtarmaya çalışıyor ya da insanların yaptıkları davranışları eleştiriyordu. Bazen dalıp gidiliyordu kareli sofra bezine, gülünüyordu çoğu kez. Anlık duygular karışmıyordu masadaki insanların kalplerine. Daha çok hep mutlu olmak vardı içlerinde.


   İşte bu yüzden hiçbir şey bozamazdı uzun zamanlı duyguları. Yer eden mutluluklar hep çıkardı bir yerlerden. Batıp giden güneşin bile yarın sabah doğmak gibi bir umudu vardı.